ALFABET GWN

Oznacza uprzedzanie i odnosi się do zdolności przewidywania, co może nastąpić.
Jest to zatem pewnego rodzaju umiejętność przedwczesnego przewidywania wykonywania czynności. Wg. Jeana Piageta dzieci do 7 r.ż. mogą jedynie odtwarzać w wyobraźni i przewidywać coś, co znają z bezpośredniego doświadczenia ( red. Krzemionka D. – Słownik pojęć psychologicznych(2017). To kluczowa informacja, dla rozważania tego pojęcia w odniesieniu do osób z GWN. Możemy oczekiwać zachowań antycypacyjnych jedynie w odniesieniu do sytuacji już doświadczanych.
Czy antycypacja pojawia się u twojego podopiecznego/ucznia możesz ocenić m.in poprzez wykonywanie z jego udziałem czynności powtarzalnych. Po kolejnych powtórzeniach zatrzymaj się przed kolejnym etapem czynności i obserwuj czy osoba uczestnicząca przenosi wzrok w kierunku miejsca, gdzie przerwana czynność ma być kontynuowana. Zastosowanie antycypacji: ocena funkcjonowania intelektualnego w tym obszarze, wzmacnianie zachowania jako akt komunikacyjny upominania się o kontynuację działania.

Affolter Felicie– autorka koncepcji zakładającej m.in. że dotyk jest wstępem do poznawania świata. Z całością założeń warto zapoznać się czytając książkę “Spostrzeganie, rzeczywistość, język“. W swojej pracy nie wspomina o osobach
z GWN, ale jest dla mnie ogromną inspiracją, ponieważ zwracała szczególna uwagę na rolę oporowania w postrzeganiu
i percepcji przedmiotów. Bardzo często uczniowie z GWN strącają lub zrzucają przedmioty podawane im do aktywności a wspierani fizycznie, często się tej kontroli nie poddają. Stąd pojawił się pomysł aby przedmioty, którymi zajmuje się osoba GWN stabilizować w inny sposób (co dokładnie prezentowane jest w trakcie szkolenia PAP
i Czego uczyć…). Unieruchomienie przedmiotu zmienia zachowanie ucznia, staje się dla niego zagadką i wstępem do pogłębionej eksploracji. Spróbuj…

Teoria Aktywnego Uczenia się została opracowana przez dr Lilli Nielsen (1926-2013), duńską pedagog zajmującą się edukacją i terapią dzieci z wadami wzroku i głuchoniewidomych. Techniki dr Lilli Nielsen, kładą nacisk na proste sposoby zmiany środowiska, tak aby dziecko stało się „aktywnym uczniem”. Stały się one nieświadomym pierwowzorem dla metody PAP/ACA Przystosowanej Aktywności Poznawczej/ Adaptive Cognitive Activity. Aktywne uczenie opiera się na przekonaniu, że WSZYSTKIE dzieci mogą się uczyć. Główną zasadą stojącą za tą teorią jest tworzenie środowisk lub sytuacji, które zachęcają do aktywnej eksploracji, bez ingerencji osoby dorosłej. Oznacza to, że nie prowadzimy rąk dziecka ani nie mówimy mu, co ma robić. Zamiast tego zachęcamy dziecko do aktywnego uczestnictwa we własnej nauce poprzez tworzenie przestrzeni i prezentowanie materiałów, które są interesujące i bezpieczne do eksploracji. Aby środowisko było najbardziej efektywne, powinno być responsywne czyli powinno się coś wydarzyć, gdy dziecko się poruszy lub w coś uderzy

Powstały w 2021 roku portal edukacyjno szkoleniowy, którego autorem jest Maciej Baraniewicz.
Liczba wejść w trakcie premiery (31.08) spowodowała zawieszenie serwerów 🙂

Pojęcie wywodzi się z określenia bodziec warunkowy albo sygnał warunkowy. W teorii odruchów warunkowych jest to pierwotnie obojętny lub mający inne znaczenie bodziec, który regularnie poprzedzając bodziec bezwarunkowy nabiera znaczenia wyzwalającego reakcje związane i typowe dla bodźca bezwarunkowego, z którym był kojarzony. Mechanizm jest wykorzystywany w komunikacji podstawowej (bazalnej) osób z GWN pod nazwą bodziec sygnałowy (bodziec uprzedzający, sygnał zapowiadający). Przykład: prezentowanie łyżki bezpośrednio przed rozpoczęciem posiłku (bodziec warunkowy) wywołuje reakcję organizmu (reakcja bezwarunkowa) taką samą jak pokazanie posiłku (bodziec bezwarunkowy). Ponieważ reakcja odbywa się na poziomie fizjologicznym i jest zautomatyzowana nie można jej uznać za intencjonalną.